• Hidden
Abonneer u nu op dé podcast door de redactie van Skipr en Zorgvisie over de gezondheidszorg in Nederland Beluister de afleveringen van Voorzorg hier

Reader Interactions

Reacties 2

  1. Ger Haan

    De synthese van marktwerking en overheidsregulering is broederschap (fraternité). Dat bewijst ook deze crisis. Als je op een pijnmoment in een kring tot een collectieve gedragsverandering bent gekomen, kun je beter maar acuut doorpakken naar een gezamenlijk gewenst perspectief. De RVS en Brabant hebben dat treffend geschetst, mét wijze bestuurders van zorgverzekeraars. Doen! Zet er ook enkele onafhankelijke denkers namens patiënten/cliënten en mantelzorger bij en het is blijvend.

  2. thissen

    Het lijkt mij dat in dit artikel een aantal zaken door elkaar gehaald worden. Bij een crisis (corona) zijn andere mechanismen nodig dan in de normale situatie. De nood brengt samenhorigheid teweeg. Dat is prima en ook noodzakelijk om in de crisis succesvol op te treden. De overheid/verzekeraar stelt (zonder zicht op efficiënte besteding) enorm veel geld ter beschikking wat in een niet crisis situatie ondenkbaar is. Wanneer de crisis over is dan leert de ervaring dat de samenhorigheid afneemt. Samenwerken kan dan nog steeds maar zal vooral plaats vinden wanneer betreffende partijen daar voordeel van hebben. Op zich is dat prima.
    Het lijkt mij onjuist om uit de huidige crisis de conclusie te trekken (zoals Berden doet) dat de marktwerking als ordenend principe heeft afgedaan. Zoals gezegd, een crisis situatie vereist samenwerking terwijl in een ‘normale situatie’ een zekere vorm van marktwerking heel goed kan zijn uit oogpunt van kosten en service. Zeker bij schaarste (minder geld voor zorg). Dat staat (indien nuttig en nodig) bepaalde vormen van samenwerking niet in de weg. Regionale afstemming van capaciteit is weer een geheel ander verhaal. In het huidige stelsel zijn het verzekeraars die hierin via inkoop de regie moeten voeren. Want zij hebben de regierol. Nog een ander verhaal is het betrekken van burgers en maatschappelijke organisaties zoals mevrouw bussemaker wil. Ook dat kan. In het huidige stelsel moet dan nagedacht worden hoe verzekeraars daartoe kunnen worden aangezet of verplicht. Het lijkt mij van belang om in één artikel verschillende zaken niet te vermengen en te presenteren als ‘nieuwe weg’. Crisissituaties en normale situaties zijn zeer verschillend van aanpak en kosten en samenwerking. Wanneer wij de crisis weten te keren dan is dat sowieso goed nieuws. Ook zonder de transformatie (hoe die eruit ziet blijft onduidelijk) zoals door mevrouw Bussemaker genoemd.