• Hidden
Abonneer u nu op dé podcast door de redactie van Skipr en Zorgvisie over de gezondheidszorg in Nederland Beluister de afleveringen van Voorzorg hier

Reader Interactions

Reacties 4

  1. Peter Koopman

    “Goed” werkgeverschap is? Henry Mintzberg onderscheidt o.a. Machinebureaucratie en professionele organisaties. De zorgsector biedt professionele zorg voor de individuele gezondheid ( nb in het VWS budgetjargon zijn ook andere sectoren of branches hierin begrepen ). In een zorgprofessionele organisatie is de burger/cliënt degene die, op basis van vertrouwen in deskundigheid, zich aan een erkende professional toevertrouwt en een zorgcontract aangaat. Deze cliënt wordt daardoor “patiënt” genoemd ( WGBO ). De patiënt is dus de werkgever. Wanneer daarna de bedrijfscultuur vooral op een machinebureaucratie lijkt, botst dit met de aard van het zorgprofessioneel werken. Het is dus zaak om de organisatie van top tot teen daarop te toetsen. Zeker als het om de inzet van artsen, GZ-psychologen, verpleegkundigen, paramedici en verzorgenden IG gaat. Het primair proces dient het bindmiddel te zijn en niet de lijnorganisatie, toch?

  2. Peter Koopman

    Ten overvloede: de zorgsector dient niet primair als werkgelegenheidsproject bezien te worden (het zijn professionele organisaties ). Ook zal de HRM deskundigheid zowel op bestuurs- als managementniveau direct beschikbaar behoren te zijn, naast kwalitatieve cultuurverwantschap met het primair proces. Dat geldt in algemene zin ook voor topambtenaren bij VWS. En juist zorg- en/of HRM beleid kan of moet tot Op=Op beleidskeuzen inzake zorgaanbod leiden.

  3. Hans Buijing

    Een belangrijke vraag hier is: worden werkgevers wel in staat gesteld om aan de verwachtingen van “goed werkgeverschap” (wat dat dan ook precies is) te voldoen? In de wijkzorg hebben de financiers de laatste jaren zoveel beknibbeld op tarieven (en bijv. De uitblijvenden vergoeding voor meerkosten in de pandemie) dat de organisaties volledig verschraald zijn. De druk vanuit de zorgverzekeraars op hun versie van doelmatigheid maakt dat alleen de directe zorguren worden vergoed en alles dat op overhead lijkt eruit bezuinigd is: zoals bijvoorbeeld de HRM. De druk vanuit de financiers vertaald zich direct door in de werkdruk die medewerkers ervaren. De verantwoordingsdruk opgelegd door de financiers komt daar nog eens bovenop. En alles wat indirect is wordt niet vergoed. Ziekteverzuim staat volgens de financiers nog steeds rond de 3 procent (in de tariefopbouw): de werkelijkheid is structureel 6 a 7% en in corona piekte het soms naar boven de 15. Als al deze uren die verloopt moeten worden niet vergoed worden, dan verdiept de kaalslag die al jaren gaande is.
    Daar boeven op: De beperkte tijd die per client resteert – want de financier eist doelmatige inzet – maakt dat medewerkers zich niet meer in hun werk herkennen. Dat maakt het ook steeds lastiger om het werk vol te houden. De sector verliest zo ook zijn aantrekkelijkheid. Als daar ook nog eens een standpunt vanuit het rijk over heen gaat dat er voldoende geld via de OVA komt om bijvoorbeeld Cao-stijgingen op te kunnen vangen, terwijl de financiers die maar gedeeltelijk doorvertalen in de tarieven, dan loopt de sector op alle fronten achteruit. Dat speelt zeker in de wijkzorg, zowel Wmo als Zvw gefinancierd, en ook steeds meer in de verpleegzorg thuis. Maar ook de Wlz- intramurale tarieven zijn steeds minder kostendekkend.
    Dus werkgevers hebben zeker een rol om het begrip goed werkgeverschap in ter vallen. Maar stel ze daartoe wel in staat!
    En begin met de oplossing waar de financiering van de zorg start: bij de zorgverzekeraars, de gemeenten en de zorgkantoren.

  4. Binjamin Heyl

    Vermoedelijk redeneer ik te simpel: Wanneer de ”centraal staande” patienten, clienten, bewoners en hun leefwereld daadwerkelijk centraal staan zouden voor tienduizenden mensen (patienten, clienten, bewoners, mantelzorgers, (leerling) verplegkundigen en verzorgenden, dag in dag uit, al decennialang nodeloos lijden, sterk verminderd kunnen worden.