Onder het motto ‘Bijzondere mensen, bijzondere zorg’ is in Amsterdam de eerste thuiszorgorganisatie voor lesbiennes, homo’s, biseksuelen en transgenders (LHBT) opgericht. Op termijn wil Gay Care Amsterdam zich ook richten op woonzorg.
Gay Care Amsterdam zegt in te spelen op het overheidsbeleid waarbij steeds meer zorgtaken bij familie en naasten komen liggen. Veel homo’s hebben geen kinderen, waardoor mantelzorg van die zijde niet mogelijk is, constateert Gay Care Amsterdam. Ook kunnen er binnen de familie van roze ouderen nog acceptatieproblemen spelen. Daarbij wonen veel roze ouderen, doordat ze ooit uit kleinere gemeenten naar Amsterdam vertrokken zijn, ver bij hun familie vandaan.
Uitsluiting
Door de LHBT-gemeenschap te organiseren wil Gay Care Amsterdam de informele zorg nadrukkelijk binnen de eigen formule incorporeren. Een ander onderscheidend element is het respect voor de identiteit van de zorgvrager, ongeacht sekse of geaardheid. Volgens Tineke Abma, hoogleraar Cliëntparticipatie in de ouderenzorg aan het VUmc, hebben reguliere aanbieders vaak te weinig oog voor de noden en wensen van roze ouderen. Uit haar onderzoek ‘Op weg naar een betere roze ouderenzorg’ blijkt dat homoseksuele ouderen in de zorg met allerlei vormen van discriminatie en uitsluiting te maken krijgen en zich vaak niet geaccepteerd voelen.
Respect
“Bij reguliere aanbieders is de aandacht voor roze ouderen weinig geïnstitutionaliseerd”, zegt directeur Jan Nieuwenhuis. “Vaak ligt het initiatief bij een enkeling. Als die vertrokken is, zakt het weer in. Ouderen weten bij ons zeker dat ze altijd met respect voor hun identiteit behandeld worden.”
Nieuwenhuis benadrukt dat ook niet-roze ouderen welkom zijn bij Gay Care Amsterdam. Ook doet de organisatie geen concessies aan de kwaliteit van de medewerkers. “De professionaliteit van het personeel staat altijd voorop”, stelt Nieuwenhuis.
Normaal bedrijf
Ook qua bedrijfsvoering wil Gay Care Amsterdam niet anders zijn dan andere aanbieders. “We willen absoluut geen gesubsidieerd clubje zijn. We zullen werken als een normaal bedrijf.” Om het gevaar van subsidieafhankelijkheid te illustreren wijst Nieuwenhuis op het lot van het Schorer-instituut. Het Nederlands instituut voor homoseksualiteit, gezondheid en welzijn ging in 2012 failliet nadat de subsidiekraan dicht werd gedraaid. In LHBT-kringen “een trauma”, aldus Nieuwenhuis.
Werkkapitaal
Nieuwenhuis erkent dat het afsluiten van contracten bij alle politieke onzekerheid over de transitie in de zorg geen sinecure is. “Maar je kunt ook zeggen dat het een ideale tijd is, omdat we als nieuwe organisatie direct kunnen werken met inachtneming van de nieuwe regels”, stelt Nieuwenhuis. De startfase ziet Nieuwenhuis in elk geval met vertrouwen tegemoet. Met de steun van particuliere investeerders heeft Gay Care Amsterdam een werkkapitaal van enkele tonnen vergaard.
Ook over morele ondersteuning heeft Gay Care Amsterdam niet te klagen. De organisatie wordt op donderdag 10 april gelanceerd in het bijzijn van ambassadeurs André van Duin, Hans van Maanen, Hans van Willigenburg, Liesbeth List, Boris Dittrich, Erwin Olaf en Ellie Lust. De lancering wordt verricht door wethouder Eric van der Burg.