Mijn fractiegenote Tamara Venrooy en ik gebruiken de verkiezingscampagne voor een zorgtour. We proberen daarbij vooral mensen en organisaties te bezoeken die wat willen met de zorg. Een kleine greep uit onze ervaringen tot nu toe.
(Her)introductie van de wijkzuster
Begin vorige week waren we in Drimmelen bij de Regionale Kruisvereniging West-Brabant. Die hebben het initiatief genomen tot (her)introductie van de wijkzuster. Surplus Zorg voert dit initiatief uit. Op de vraag wat men nodig heeft van de politiek om dit initiatief te doen slagen was het antwoord: ”Geef ons de ruimte dit uit te voeren en maak vooral als overheid geen blauwdruk”. Opvallend was het goede contact van de wijkverpleegkundige met de fysiotherapeut. Dat leidde ertoe dat een persoon die in eerste instantie incontinentieluiers voorgeschreven kreeg, in plaats daarvan na vier behandelingen door de fysiotherapeut niet meer incontinent was. Dat scheelt een hoop geld maar betekent vooral een enorme verbetering van kwaliteit van leven van de betreffende persoon.
Nuchtere oplossing
In Friesland gingen we op bezoek bij Mienskipssoarch. Deze organisatie heeft een nuchtere kijk op welzijn. Eerst kijken wat mensen zelf kunnen, daarna of het sociale netwerk iets kan betekenen en als dat niet lukt professionele hulp inschakelen. Een voorbeeld uit de praktijk betrof een mevrouw die vroeg om huishoudelijke hulp. Bij doorvragen bleek haar probleem te zijn dat ze de stofzuiger niet meer de trap op kon tillen. Oplossing? Geen huishoudelijke hulp maar de aanschaf van een extra stofzuiger voor de bovenverdieping.
Vastbinden
In Groningen, in Niebert bezochten we een zogeheten Thomashuis. Dat is een kleinschalige woonvorm voor acht volwassenen met een verstandelijke beperking. Het huis wordt geleid door twee ‘zorgondernemers’: Marike en Oene van Wieren. Zij runnen het Thomashuis als een bedrijf. De essentie van het zorgondernemerschap is dat zij zelf invulling geven aan de zorg. Een prachtig voorbeeld hiervan was een bewoner die in de instelling waar zij eerst woonde, dagelijks met haar hoofd tegen de muur sloeg en daarom werd vastgebonden. In het Thomashuis is dit opgelost door haar te laten schommelen in de tuin waardoor ze niet meer de behoefte heeft met haar hoofd tegen de muur te slaan.
Het-kan-wel
Na deze inspirerende ervaringen noemen we onze tour nu de ”het-kan-wel-tour”. En het mooie is dat onze tour nog niet is afgelopen.