Over het algemeen heb ik een zeer hoge pet op van werknemers in de zorg. Maar ik kom af en toe een bepaald slag tegen waar ik als patiënt wat minder gelukkig van word.
En dan heb ik het over het type dat zich al schrap zet voordat een patiënt een vraag gesteld heeft. En die diezelfde patiënt het gevoel kan geven dat die te veel is en vooral niet al te lastig moet zijn. Zo is het mij meerdere keren overkomen dat ik de schuld kreeg van zaken waar ik zelf toch ook echt niet op zat te wachten. En het stomme is dat ik me dan nog schuldig ga voelen ook!
Waarschuwing
Een voorbeeld. Ik werd door mijn neuroloog doorverwezen voor een MRI scan. Dit om een aantal klachten te kunnen verklaren. Ik was blij met de verwijzing en hoopte dat die iets zou uitwijzen. De dag dat de MRI zou plaatsvinden, vulde ik nog even de veiligheidsformulieren in. En eigenlijk direct bedacht ik mij dat ik helemaal geen MRI mocht hebben. Ik had nog een tijdelijke prothese in mijn lijf met een metalen vuldopje. Geen goed idee dus, dat had kunnen uitmonden in een heel naar onderzoek.
Ik vond het vervelend dat ik er nu pas aan dacht, maar verbaasde mij er tegelijkertijd over dat de arts dit niet van tevoren had gezien. Hij heeft inzicht in mijn volledige dossier, omdat alle behandelingen plaats hebben gevonden in hetzelfde ziekenhuis. Ik vind dat er in zo’n geval direct een waarschuwing naar voren moet komen als er een MRI wordt aangevraagd.
Schuldig
Ik belde op naar de afdeling radiologie om de afspraak af te zeggen. De mevrouw die ik aan de lijn kreeg, was van het type dat ik hierboven beschreef. Ik legde haar uit dat ik de afspraak wilde afzeggen en waarom. “O. Nou ja zeg. Had u dat dan niet gelijk tegen de dokter kunnen zeggen?”
Ik was een beetje overrompeld en voelde me aangevallen, maar ook een beetje schuldig. “Eh, ja, dat had wel gemoeten natuurlijk, maar ik had er toen even niet aan gedacht.” Met een diepe zucht vertelde de mevrouw aan de andere kant van de lijn dat ze “dan wel de afspraak zou annuleren” maar ik moest vooral zelf maar gaan uitleggen aan mijn dokter wat er was mis gegaan. Daarna verbrak ze de verbinding. Als een klein kind was ik terecht gewezen.
Woest
Ik durf mezelf best een vriendelijke en meedenkende patiënt te noemen, maar nu was ik woest en verbouwereerd. Ik zou deze mevrouw graag het volgende willen meegeven:
Wij (de patiënten) praten vaak niet voor onze lol met jou. En al helemaal niet om jou eens lekker dwars te gaan zitten. Voor jou is het werk, maar voor ons is het meestal bittere noodzaak.We hebben bijna allemaal begrip voor jou en je werk. Veruit de meesten van ons zullen er rekening mee houden dat niet alles vanzelf gaat, dat je het druk hebt en dat er soms wat kleine dingen misgaan. Het zou fijn zijn als jij ook wat rekening houdt met het feit dat patiënten óók mensen zijn.
Wij hebben óók begrip voor het feit dat je niet iedere dag even vriendelijk en vrolijk kunt zijn. Maar wees dan zakelijk en behandel ons op zijn minst met respect. Natuurlijk zijn er onder ons vervelende zeurdozen. Maar neem dat mij niet kwalijk alsjeblieft! Dan zal ik de volgende aardige zorgverlener niet uitschelden omdat ik even daarvoor jou aan de lijn heb gehad.
Marije Klein
Journalist en kankerpatiënt
——————————————————————————————————
Marije Klein is spreker op het European Listening and Healthcare Congress op 30 en 31 oktober in Nijmegen. Meer informatie: Skipr.nl/events