Er is veel over te doen in patiënten en consumentenkring. Blijft vrije artsenkeuze bestaan? Heeft de verzekeraar te veel macht? Waarom wordt er selectief ingekocht en vooral, op basis waarvan? Gaat het echt alleen over de prijs?
Black box
Het idee dat alle dokters goed en ook even goed zijn zijn we wel kwijt. Incidenten komen naar buiten en voeden twijfel. Het vertrouwen in de zorg heeft een deuk opgelopen. Dat is niet ok. De meeste zorg is prima. Het is alleen veel te veel een black box. En dat werkt niet meer, eerder leidt dat tot wantrouwen. En dat is het laatste waar we behoefte aan hebben. Goede zorg is gebaseerd op vertrouwen tussen dokter en patiënt. Wederzijds, met respect naar elkaar.
De ideale wereld
De restitutiepolis, en artikel 13 voor in natura verzekerde zorg zijn onderwerp van discussie. En dat is prima. Ze horen thuis in een debat waarin het gaat om kwaliteit, kosten en keuze. En ze horen thuis in ons stelsel. De redelijke vergoeding voor niet gecontacteerde zorg lijkt het meest bedreigd. Je zou de stelling kunnen verdedigen dat deze vergoeding niet meer nodig is in een ideale wereld, waarin het voor de premiebetaler transparant is waarom de verzekeraar bepaalde aanbieders wel of juist niet inkoopt, ruim voor hij een polis kiest, en er transparantie is over de kwaliteit van zorgaanbieders. Tel daar bij op de schandaalzorg die op basis van artikel 13 vergoed wordt, en het pleidooi voor het schrappen van artikel 13 klinkt bijna logisch.
Schandaalzorg
Twee argumenten pleiten echter tegen. Schandaalzorg moet niet alleen niet betaald worden, het mag ook niet aangeboden worden. Het kan schade aan patiënten toebrengen en zou niet zomaar op de markt mogen komen. We pleiten voor veel strengere toelatingseisen voor nieuwe aanbieders. De Volkskrant leverde het bewijs weer eens vorige week. Helderheid over kwaliteit en anders geen start. En al helemaal geen opening door de koningin wat mij betreft. Maar dat terzijde. Het tweede argument is nog steeds de ernstig tekortschietende transparantie bij het inkoopbeleid van verzekeraars. Er wordt aan gewerkt, er is hoop, maar we zijn er nog lang niet.
Risicoselectie
Als art 13 op termijn zou verdwijnen, dan is de restitutiepolis voor het basispakket des te belangrijker. We moeten keuze blijven houden, zelf bepalen wie ons behandelt. Misschien tegen een hogere prijs in relatie tot de naturapolis. De prijs daarvan zal immers moeten dalen door een scherp inkoopbeleid. Maar laat ik duidelijk zijn over de dreiging die uitgaat van een restitutieverzekering als aanvullende polis. Voor de premiebetaler, ziek of gezond, is selectie bij de toelating onacceptabel. Juist patiënten met minder voorkomende ziekten kunnen veel baat belang hebben bij de toegang tot een niet gecontracteerde aanbieder. Risicoselectie is dan geen optie.
Wilna Wind
Directeur NPCF