Ik wil eens het effect van een aantal mantra’s in de ziekenhuiszorg van de afgelopen jaren met u doornemen: “Het idee van een arrogante dokter die wel weet wat goed is voor de patiënt moet worden verlaten, de dokter moet meer patiëntgericht worden”; “De patiënt moet centraal staan”; “De patiënt moet kunnen kiezen”; “Marktwerking zal zorgen voor een omslag van aanbodgestuurde naar vraaggestuurde zorg.”
Patiënt centraal
Met bovengenoemde mantra’s in het achterhoofd zijn de “arrogante” dokters aan de slag gegaan in een deregulerende omgeving. Eindelijk ruimte om eens dingen anders aan te pakken. Bijvoorbeeld een multidisciplinaire plas-, snurk- of hoestpoli. Vaak helemaal rondom de patiënt georganiseerd, met een one-stop-shop concept. Hierbij worden alle onderzoeken op één dag gepland. Diverse artsen bespreken met de patiënt de uitslagen van onderzoek, de waarschijnlijkheidsdiagnose en stellen een behandelplan op. Na één dag gaan de patiënten met een perspectief naar huis. De beoordelingen door patiënten van deze initiatieven zijn over het algemeen zeer lovend. Alle bovenbeschreven mantra’s zijn op dit soort zorg ook van toepassing: patiëntgericht, patiënt centraal, keuzevrijheid en vraaggestuurd. Tot ieders verbazing blijkt dat nu ineens niet de bedoeling. In een bespreking van het SCP-rapport “Waar voor ons belastinggeld” in de NRC van kortgeleden staat bijvoorbeeld het volgende: “
…, het ziekenhuis moet zich redden in een vrije markt. Daarom doen ze aan klantenbinding. Meer zorg en service bieden, ook als die overbodig is. Plas-, snurk- en hoestpoli’s. Een dure operatie in plaats van lokale verdoving. Omzet draaien met vrouwen die lijden aan incontinentie. En het wordt allemaal vergoed. Geen wonder dat in 2010 tachtig procent van de patiënten zei zeer goed te zijn geholpen.”
Speciale poli’s
Ook de minister had het enige tijd terug over zogenaamde onzinpoli’s. De zorgverzekeraar zou volgens haar dit soort zorg niet moeten inkopen. Patiënten die last hebben van snurken, chronisch de longen uit het lijf hoesten of altijd maar bedplassen, moeten niet klagen. Hun klacht is maar onzin en hoort hooguit bij de huisarts thuis. Wat vergeten wordt is dat patiënten die de poli’s bezoeken al bij veel dokters zijn geweest, echter zonder succes. De speciale poli’s hebben zich toegelegd op deze specifieke problemen, hebben ruime kennis en blijken duidelijk een toegevoegde waarde te hebben.
Vermeende arrogantie
Kortom, de vermeende arrogantie van de dokter in het verleden, die wel wist wat goed was voor de patiënt, heeft plaatsgemaakt voor de arrogantie van overheid en aanverwante instanties die nu menen te weten wat goed is voor de patiënt.
De vraag aan alle patiënten(verenigingen) is nu, of dit een verbetering is.