• Hidden
Abonneer u nu op dé podcast door de redactie van Skipr en Zorgvisie over de gezondheidszorg in Nederland Beluister de afleveringen van Voorzorg hier

Reader Interactions

Reacties 3

  1. Ger Haan

    Mooi dat je gewoon in de praktijk bent gaan voelen hoe het is in instellingen waar mensen met een verhoogde kwetsbaarheid leven. Blijkbaar is het verantwoordelijkheidsgevoel van de bestuurders daar zo groot (mede ingegeven door top-down adviezen) dat “samen beslissen” over kwaliteit van leven toch weer een hoog “ik weet wel wat goed voor jou is” gehalte krijgt. Met de beste bedoelingen, maar toch. Wat als de regering niet alleen een 2e coronagolf zou willen voorkomen, maar ook de medemenselijkheid in deze instellingen weer zou willen prioriteren. Een boeiend dilemma vraagt om een liefdevolle dialoog. Samen bespreken, doorvragen en beslissen, toch? #dialoog #redteam

  2. Lineke Verkooijen

    Zeggen dat kwaliteit van leven en persoonsgerichte zorg centraal staan, is niet voldoende om het ook te doen. Herkenbaar. De grote vraag is dus: hoe dan wel? Het antwoord van The lijkt te zijn: door professionals die invulling geven aan kwaliteit van leven en daarin geschoold zijn. Dat klinkt sympathiek, maar betekent dat dan dat ik als die nieuwe professional weet wanneer er sprake is van kwaliteit van leven (bij de ander)? En hoe anders is dat, dan ‘weten wat goed voor je is’? Immers hoe zit het bijvoorbeeld met de overtuiging: Ze hebben nieuwe levensdoelen nodig’.

    Ik lees bovendien een roep om minder zorg en meer van die nieuwe professionals in de verpleeghuissetting. Daarbij wordt taakgericht werken als iets negatiefs weggezet zonder dat echt duidelijk wordt wat er mee bedoeld wordt. Misschien heb ik het fout, maar ik vermoed dat het gaat over de zorg die bestaat uit: hulp bij wassen, opstaan, eten, drinken, plassen, poepen, kortweg om al die dingen die wij als mensen normaal gesproken zelf doen, maar die mensen in een verpleeghuis doorgaans niet meer zelf kunnen. Sterker nog, dit is vaak de reden waarom ze überhaupt in een verpleeghuis verblijven. Zeker 80% van de zorg in een verpleeghuis bestaat uit dit type zorg. Vrij naar Maslow noemt men dit ook wel de basisbehoeften. Lekker schoon, fris gewassen zijn, naar toilet kunnen wanneer je moet (in plaats van in een incontinentieluier) en schone tanden en nagels hebben, is voor veel mensen heel belangrijk voor kwaliteit van leven. De meeste medewerkers in verpleeghuizen bieden die zorg met veel liefde en aandacht voor de bewoners of zouden dat willen mogen doen. Het zorgvak is een al handelend aandacht geven en betrokken zijn bij de cliënt. Een vak waarin je werkt met hoofd, hart en handen. Om iemand die kwijlt en spettert respectvol en liefdevol te helpen met eten, is niet eenvoudig, maar dat kunnen en willen is wel de kern van het vak. Door basisbehoeften zoveel mogelijk uit te voeren op de wijze die de cliënt graag wil (of vermoedelijk zou willen), ben je als zorgverlener en persoonsgericht bezig en met het leveren van een hele belangrijke bijdrage aan de kwaliteit van leven (of een goed leven in eigen ogen). Dat hier nog veel winst in te behalen is, ben ik met The eens. Echter volgens mij niet om kwaliteit van leven te bieden, maar om te voldoen aan de zorgbehoefte/basisbehoeften en daarmee geen onnodig negatieve invloed te hebben op de kwaliteit van leven van de cliënt (zoals een onnodige incontinentieluier of een vies gebit). En dat is wat de Coronamaatregelen vooral waren, in belangrijke mate van onnodig negatieve invloed. Die maatregelen hebben de zorgmedewerkers niet bedacht (het ging ook niet om zorg), dus gebruik dat alsjeblieft niet om de zorg nog verder uit te hollen. Dat is de laatste decennia al te veel gebeurd. Laten we juist meer kijken naar wat zorg eigenlijk is en doet en hoe we dat nog beter kunnen bieden (zoals geen onnodige incontinentieluiers meer).

  3. a.kootvanbommel@kpnmail.nl

    Wat ontzettend knap genuanceerd maar toch trefzeker verwoord. Bewondering voor hoe u dit dilemma van dichtbij heeft meegemaakt en professioneel als onderzoeker te werk ging terwijl u eigenlijk al vond dat er tekort geschoten werd, maar in de zin van dat kwaliteit van leven op een tweede plek werd gezet. Laten we hopen dat verpleeghuizen in overleg met bewoners en familie inderdaad meer op kunnen komen voor kwaliteit van leven, ook als dit risico’s met zich meebrengt.