Vertrouwen
De uitgangspunten voor de nieuwe wetgeving zijn niet verkeerd. Het is goed om patiënten en hun familie meer invloed geven op een besluit over de inzet van verplichte ggz en het is belangrijk dat de behandelrelatie weer meer centraal komt te staan.
Het vertrouwen dat een behandelaar het beste wil voor de patiënt dient het uitgangspunt te zijn. Vervolgens zijn er regels nodig om te zorgen dat dit zorgvuldig gebeurt en dat ook patiënt en familie een belangrijke stem hebben. Gedwongen behandeling is ingrijpend voor de patiënt. Het is daarom goed dat daar zorgvuldigheidseisen aan worden gesteld. Juist de behandelaren zijn hiervan goed doordrongen. We zien we ook dat familie van patiënten vaak vragen om dit deskundige oordeel, of daarvan afhankelijk zijn.
Ingewikkeld
In de praktijk zien we dat veel patiënten in deze omstandigheden niet in staat zijn de zaken te begrijpen, te doorgronden of te overzien (ook niet na uitleg en verduidelijking). Mensen met denkstoornissen, die verward zijn verward of in verwarring of zich achterdochtig en oppositioneel opstellen, kunnen de zaken gewoonweg niet overzien. Ook voor familie is dat soms lastig omdat het gaat om complexe ziektebeelden en ingewikkelde juridische procedures. Een zuivere gang van zaken komt hierdoor echt onder druk te staan.
Bureaucratie
De uitvoerenden (ggz-zorgverleners) worden belast met een berg aan paperassen, in te vullen formulieren en administratieve verplichtingen. In de uitvoering is door deze bureaucratische handelingen de zaak uit balans geraakt. Zonder overdrijving is er sprake van dagelijkse irritatie en frustratie hierover bij geneesheer-directeuren, psychiaters en verpleegkundigen (VS en SPV’en). Snoei de bureaucratie in de verplichte ggz terug, immers; beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Joost Veldt, bestuurder, en Tjaard de Vries, tweede onderhandelaar CNV Zorg & Welzijn
Het is niet alleen de bureaucratie (lees, de hoeveelheid papierwerk) die de wet onuitvoerbaar maakt, maar ook de logistieke processen, de coördinatiemechanismen en de uitvoering van verplichte zorg.
Voordat de aanvraag naar de rechtbank gaat zitten er 3 checks in (OvJ, GD en nog een keer OvJ). Hierdoor ontstaat een “verkeersinfarct”. Daarnaast wordt in de aanvraag verplichte behandeling gelijkgesteld aan beheersmaatregelen. Hierdoor worden alle vormen aangevraagd, omdat je van te voren niet weet of je separatie, opname etc nodig hebt. In de uitvoering ligt dan het mandaat bij de regiebehandelaar, waardoor we terug zijn bij het bestwil-principe van de krankzinnige wet. Tenslotte is er geen rekening gehouden met infrastructuur en financiering. Onwerkbaar dus en patiëntenrechten worden met voeten getreden.