Zondagsdiensten? Kunnen we niks beters verzinnen?

Beroepsorganisatie NU’91 – nota bene voortgekomen uit de Witte Woede – roept zorgpersoneel op om iedere dinsdag in het zwart naar het werk te gaan. Zondagsdiensten en zwarte kleding, kunnen we niets beters verzinnen? Als we echt overtuigd zijn dat verandering noodzakelijk is, moet die noodzaak blijken uit onze acties. Als we op deze wijze actievoeren neemt niemand ons serieus. En terecht. 

Impact

Dat het openbaar vervoer gisteren – uitgerekend op verkiezingsdag – staakte, is geen toeval. Omdat de impact van hun staking groter is, laten zij daarmee zien dat de achterliggende problemen dat ook zijn.
Tijdens de stakingen in het onderwijs stonden 40.000 docenten op het malieveld. Ouders kwamen in de problemen, omdat hun kinderen thuis zaten. De acties hadden grote impact op de maatschappij. Niet veel later deden de boeren er nog een schepje bovenop. 2000 trekkers verzamelde zich op het Malieveld. Heel Nederland – en ver daarbuiten – sprak erover.

Ook klimaatactivisten voeren onorthodox hun protest. Ze bezetten snelwegen, besmeuren kunstwerken en plakken zichzelf vast. Iedereen spreekt erover en klimaatklever werd zo het woord van het jaar 2022.

Wanhoop

Deze acties hebben allemaal iets gemeen. Je kunt het oneens zijn met de boodschap, of de wijze waarop deze gebracht wordt. Maar de impact is groot en de wanhoop voelbaar. Dezelfde wanhoop wordt gevoeld in de gezondheidszorg. De wachtlijsten zijn enórm en er zijn zo’n 50.000 vacatures terwijl collega’s almaar uitvallen. De huidige toestand in de zorg kost levens. Letterlijk.

Patiënten lijden allang

Steevast wordt genoemd dat de zorg voor de patiënt verregaandere acties in de weg staat. Patiënten zouden eronder lijden. Maar kijk eens rond. Patiënten lijden allang onder de omstandigheden. Maar omdat wij als zorgpersoneel ten koste van alles de zorg draaiende proberen te houden, valt het de rest van Nederland niet op. Maar de maat is vol, de rek eruit. Het is op. Wij zijn op.  

Klagen niet

Zorgpersoneel schuift zichzelf niet graag naar voren, klagen liever niet en praten niet graag over hoe belangrijk hun werk is. Want onszelf op één zetten, dat zijn we niet gewend. Toch is dat wat nodig is. Want voldoende gezond personeel betekent ook betere zorg voor de patiënt. Hoe kun je goede zorg verlenen als je je druk maakt of je de rekeningen nog kunt betalen. Of wanneer de werkdruk zó hoog is dat collega’s uitvallen terwijl jijzelf ook allang op je tandvlees loopt.

Massaal protest

Het wordt tijd dat de impact van de acties net zo groot zijn als de urgentie voor verandering. Geen fragmentarische quasi acties van verschillende beroepsgroepen of branches binnen de gezondheidszorg, maar een massale actie. Van arts, verpleegkundige en agoog tot operatieassistenten. En van ziekenhuizen en de geestelijke gezondheidszorg tot de verpleeghuizen. Iedereen doet mee. Dan moet er een plan komen voor een gericht en massaal protest met grote impact. Met diepgaande gevolgen voor héél Nederland, hoe pijnlijk ook. 

Witte Woede

Laten we de zorg afschalen als ten tijde van COVID. Nederland – of beter gezegd Den Haag – moet voelen dat het zo niet langer gaat. Het is aan ons om dit te laten merken. In 1988 gaf Gaby Breuer aan dat de tijd rijp was voor actie. Niet wetende dat zij daarmee de Witte Woede zou ontketenen. De huidige problemen voeren ons terug naar die tijd. Er moet iets veranderen, dit zijn we aan onszelf en onze patiënten verplicht. Kortom het is tijd voor (échte) actie!  

Jorn Albers

Verpleegkundige in opleiding aan de HAN