Jochen Mierau was in de coronacrisis maar een keer oprecht boos, vertelde hij eerder in de Groningse universiteitsblad Ukrant.nl. Dat was niet toen hij werd uitgescholden over zijn zichtbare rol in de coronacrisis. Scheldpartijen via mail en op sociale media laat hij soepel van zich afglijden. “Mijn vrouw leest de grappigste soms voor.”
Censuur
Boos werd Mierau in de nazomer van 2020. In de podcast Voorzorg van Skipr en Zorgvisie vertelt Mierau dat er toen van overheidswege een poging werd gedaan om hem de mond te snoeren. “Ik kreeg een mail van een overheidsorganisatie met het verzoek om bestuurlijk af te stemmen. Het was niet gewenst was om bepaalde uitspraken te doen over een overheidsorganisatie.”
Vrijheid van meningsuiting
Namen wil Mierau niet noemen. Hij nam het verzoek ter kennisgeving aan, maar kookte van binnen. “Daarmee tast je de academische vrijheid en de vrijheid van meningsuiting aan. Het afstoppen van het vrije debat is een glijdende schaal. We leven in een vrije en open samenleving en dat moeten we koesteren.”
Preventie
In de podcast Voorzorg vertelt Mierau verder over de lessen van de coronacrisis. Met name gaat hij dieper in op de rol van preventie in het zorgstelsel. Mierau ziet een duidelijk patroon in het preventiebeleid van de laatste veertig jaar. “Om de vier jaar verschijnt er een rapport dat concludeert dat de gezondheidsverschillen weer zijn toegenomen en er weer meer mensen obesitas hebben. In verbloemende taal wordt erkend dat het beleid heeft gefaald en we beloven weer beterschap. Maar die beloftes worden vloeibaar, omdat de afrekening niet komt. Alleen harde gezondheidsdoelen voor de minister van VWS maakt preventie minder vrijblijvend.”
Lees ook op Zorgvisie: ‘Preventie vraagt om meer lef van beleidsmakers’
Vrijheid van meningsuiting en de corona crisis , (die formeel tot crisis is gemaakt) , gaan zolang de conventionele media alle gekunstelde en selectieve berichtgeving klakkeloos overnemen niet samen . Ook kritische reacties vanuit de academische wereld zijn mondjesmaat . Dat is op z’n minst opmerkelijk te noemen want , net zoals met goede journalisten , wordt van academici verwacht dat zij geen genoegen nemen met halve waarheden, verdraaide feiten en slechte argumenten. Ook van universiteiten mag je dit zeker verwachten . Veritas , Latijn voor waarheid , staat immers in het symbool van veel universiteiten. Pragmatisme is de filosofie waarbij het inwisselen van waarheid voor praktische toepasbaarheid wordt bepleit . Dat is niet alleen intellectuele zelfmoord , maar heeft dus ook concrete gevolgen voor de samenleving . Toverwoorden als valorisatie en maatschappelijke impact hebben de wetenschap veranderd in een instrument voor machthebbers om de bevestiging en realisatie van hun wereldbeschouwing en de daaruit voortvloeiende toekomstvisie te bewerkstelligen. Zo scheppen onderzoekers langzaam maar zeker een samenleving naar het model van verborgen krachten achter het wereldtoneel . Deze invloed is duidelijk waarneembaar in universiteiten. Je bijt niet in de hand die je voedt.