De podcast met Nienke Nieuwenhuizen, voorzitter van Verenso, is tweede helft augustus opgenomen. Ze blikt terug op het enorme tekort aan persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) en testmateriaal in het begin van de coronacrisis. ‘Dat was eigenlijk te gek voor woorden. Ik kreeg als dokter gewoon te horen “we hebben ze niet en ze zijn voor de ziekenhuizen”. Dan kon je lullen als Brugman. Dat lukte me af en toe wel, want daarmee liet ik me niet wegsturen. Met Gods gratie kon je dan één testje mee krijgen. Dat moest anders. Dus toen kregen we weer die discussie over de verdeling van de schaarste. Als er weinig PBM zijn, is het ziekenhuis dan wel de juiste plek? Is het niet beter om aan preventie aan de voorkant te doen, in de wijk of in verpleeghuis?’
Blindstaren op IC’s
Nieuwenhuizen had eind maart een uitbraak in haar eigen verpleeghuis, terwijl er vrijwel geen PBM waren. ‘We gingen mondkapjes hergebruiken. Collega’s gingen naar de Bouwmarkt om middelen te halen. Zelf heb ik mijn witte doktersjas heel vaak gewassen. Je weet dat het niet is zoals het zou moeten. Ziekenhuizen hadden geen idee hoe ernstig de tekorten bij ons waren. We kregen het niet helder dat de ouderenzorg die spullen nodig had. Dat zie je nu weer. Alsof we het vergeten zijn. Ook de media kijken weer alleen naar de IC’s of die al vol lopen.’
Waar zouden de media dan op moeten letten? ‘Op de verspreiding in de hele populatie en hoe we het doen bij die hele kwetsbare mensen. Hoe gaat het met de verpleeghuizen en de medewerkers. Hebben die voldoende mogelijkheden om het goed te doen?’
Bezoekverbod verpleeghuizen
De moeilijkste beslissing vond Nieuwenhuizen het algehele bezoekverbod. Maar het kon niet anders om grip te krijgen op de bestrijding. ‘We wilden risico’s minimaliseren, want er was een tekort aan PBM en we konden niet testen. Daardoor hadden we geen zicht op de verspreiding van de ziekte. Dan is er nog maar een knop: verminderen van contact.’
Kwaliteit voor leven
Ze heeft moeite met kritiek dat de aandacht voor kwaliteit van leven te makkelijk aan de kant is geschoven. ‘Kwaliteit van leven staan voor mij bovenaan het lijstje. Maar als mensen ziek worden, gaat dat ook ten koste van de kwaliteit van leven. Als je zorgmedewerkers ook ziek worden, en je geen zorg meer kunt verlenen, dan kun je niets meer met kwaliteit van leven. Misschien hadden we te veel een kokervisie. Misschien was er te weinig aandacht voor wat er wel kon. Aan de andere kant is er ook veel goed gegaan om verbinding met de buitenwereld. Er was ook veel creativiteit. Weloverwogen afwijken van richtlijn moet altijd kunnen, maar door het ministeriële decreet voelde men daarvoor de ruimte niet meer.’
Zelf deed Nieuwenhuizen dat wel als mensen in de stervensfase waren. Luister de hele podcast.
Wat een goeie dokter! Ze slaat wederom de spijker op z’n kop. Op dit moment (20-9) kijk ik met spanning uit naar het debat van 22/9 in de tweede kamer. Daarin zal vast het enorme debacle over de ten onrechte niet verstrekte mondkapjes worden meegenomen. Ik roep alle zorgverleners uit de thuiszorg en verpleeghuizen op, om a.s. dinsdag een zwarte rouwband om de arm te dragen, om daarmee een signaal af te geven aan onze volksvertegenwoordiging, die wat mij betreft a.s. dinsdag de regeringspartijen onverbiddelijk moet aanpakken. Het was dus “gewoon” de schaarste waardoor onze mensen in de Care verstoken bleven van beschermingsmateriaal. Ook werkgevers verenigd in de branchevereninging(en) treft blaam. Ze hadden veel harder op hun poot moeten spelen! Net zoals de beroepsvereniging(en), die klaarblijkelijk ook te goed van vertrouwen zijn geweest.