Dat blijkt uit een flitspeiling van NU’91 over alarmeringssystemen in de zorg, waaraan bijna 1200 zorgprofessionals meededen.
Aanleiding voor de flitspeiling is een recent incident in een Brabantse ggz-instelling, waarbij een verpleegkundige ernstig werd mishandeld door een cliënt en het noodalarm volgens de betrokkenen niet functioneerde. Beroepsorganisatie NU’91 besloot daarom in kaart te brengen hoe het is gesteld met de betrouwbaarheid van alarmeringssystemen in de zorgsector en wat de ervaringen van zorgprofessionals hiermee zijn.
Geen systeem
Uit de resultaten blijkt dat bij bijna een kwart van de zorginstellingen geen alarmeringssysteem wordt gebruikt, terwijl bijna driekwart van de ondervraagden binnen deze groep dat wel wenselijk zou vinden.
Technische storingen
Als er wel alarmeringssystemen aanwezig zijn, werken deze volgens meer dan een derde van de ondervraagden niet altijd naar behoren. Binnen deze groep zegt bijna de helft dat dit regelmatig voorkomt. Technische storingen, slechte dekking of bereik, verouderde apparatuur en het niet doorkomen van de alarmering bij de juiste persoon of afdeling zijn daarbij de meest genoemde redenen. Een voorbeeld van een reactie: “We hebben een alarmknop op de telefoon. Die doet het echter niet, omdat het managementteam het te duur vindt.”
Basisvoorwaarde
NU’91-voorzitter Femke Merel van Kooten: “Veilig kunnen werken is een basisvoorwaarde. Als het op zulke essentiële zaken als een alarmeringssysteem al misgaat bij werkgevers, dan lijkt het einde zoek.”
