Zorgaanbieders zouden moeten tekenen bij het kruisje, zeggen ze in een onderzoek van BDO naar de ervaringen van kleine zorgaanbieders binnen de wijkverpleging, met minder dan 10 miljoen euro omzet. Voor het onderzoek voerde BDO enkele tientallen gesprekken met zorgaanbieders, branchepartijen en zorgverzekeraars.
Deadlines
Vooral aanbieders die geen ruimte hebben voor een verkoopteam en waar de directeur zelf de verkoop doet, hebben het lastig in de communicatie met de zorgverzekeraars. De kleine organisaties klagen over de positie die ze hebben tegenover de grotere zorgverzekeraars. Zo zouden niet alle regels voor iedereen gelden. Zorgaanbieders zeggen onder druk te staan om tijdig informatie aan te leveren, maar zorgverzekeraars zouden zelf niet alle deadlines halen.
Specifieke situatie
Gronden waarop verzekeraars kiezen om wel of niet te contracteren zouden niet altijd duidelijk zijn. Kleine zorgaanbieders zeggen ook dat er te weinig gekeken wordt naar de specifieke situatie van een zorgverlener. Sommige zorgaanbieders zeggen vaker de zwaardere cliënten te hebben, maar wel aan dezelfde eisen te moeten voldoen als grotere zorgaanbieders die gemiddeld lichtere cliënten hebben.
Gesprek niet altijd mogelijk
Zorgverzekeraars op hun beurt benadrukken het enorme aantal zorgaanbieders. Exclusief zzp’ers zijn er zo’n 12.000 aanbieders en het is niet mogelijk om met elke zorgaanbieder die dat wil een gesprek aan te gaan. Vooral verzekeraars die groot zijn in stedelijke gebieden hebben te maken kleinere zorgaanbieders. Zij zijn over het algemeen positief over de relatie met zorgaanbieders, maar merken wel op dat onderhandelingen spanningen opleveren. Sommige zorgaanbieders zouden ook niet transparant genoeg zijn over kosten en kostprijzen. Frustraties ontstaan wanneer discussies vaak over kleine bedragen gaan.
Niet genoeg kennis
Volgens zorgverzekeraars hebben sommige kleine zorgaanbieders niet altijd genoeg kennis over het inkoopproces, wet- en regelgeving, tarieven en de bedrijfsmatige kant van een zorgorganisatie. Controles kosten veel tijd en de tarieven die sommige kleine zorgaanbieders aanbieden zijn ondoorzichtig. Zorgverzekeraars kunnen dan maar moeilijk achterhalen of die prijs realistisch is.
Dat is bij veel kleine zorgaanbieders het geval, met name ook in de GGZ. Tekenen bij het lijntje en verder geen gezeur.
Ze doen veel liever zaken met grote zorgaanbieders, daar zitten bestuurders en managers die al bezig zijn met hun volgende baantje en willen dus niet bekend staan als dwarsliggers, want dat is slecht voor de carrièremogelijkheden.
Veel kleine zorgaanbieders hebben een duidelijke visie op het leveren van goede zorg en principes waar ze voor staan. En dat botst volkomen met het beleid van de zorgverzekeraars, zorg moet zo efficiënt en goedkoop mogelijk.
Daarom kiezen veel wijkverpleegkundigen en kleine GGZ aanbieders er voor om niet gecontracteerd te gaan werken.
Zorgverzekeraars betalen thans namens de verzekerden de geleverde professionele zorg. Het is misschien beter om deze administratieve tussenpersoon er uit te halen en de verzekerde zelf de rekening laten betalen en daarna dus te declareren bij de eigen verzekeraar? Dan heeft de verzekeraar echt contact ( bewijs van klantvriendelijkheid) over de kwaliteit en prijs ( incl eigen risico ) van het geleverde. Deze administratieve uren horen -niet onbetaald- op het bordje van de zorgprofessional te liggen. Weg met deze administratieve lasten! Als we ( de politiek ) de patiënt willen ontlasten van deze administratieve last, zou deze zorg een overheidsverstrekking in natura moeten worden en besparen we op het instandhouden van een dan overbodig en versplinterd verzekeringssysteem.
Ook binnen de gezondheidszorg gaat het ondanks alle mooie praatjes om macht, macht en nog eens macht. Zij die geen macht hebben zijn nu eenmaal speelbal van machthebbers een wereldwijde en eeuwenoude traditie. De enige weg is te zorgen voor een sterke tegenmacht. Dat geldt ook voor dit gweldige, prachtig land dat door heuse machthebbers wordt beschermd als een teer vaasje. Kijk eens hoeveel decennia verpleegkundigen en verzorgenden behandeld worden omdat de beroepsverenigingen en vakbonden niet in staat zijn om gezamenlijk alleszins redelijke eisen af te dwingen. Ze leren het nooit, helaas.