Psychiatrische patiënten worden te vaak en te lang opgesloten in isoleercellen. In 2010 duurde een verblijf in een separeercel in Nederland gemiddeld 63 uur, iets minder dan drie dagen. In Duitsland en Noorwegen ligt dat gemiddelde op respectievelijk 6,6 uur en 3 uur.
Een en ander komt naar voren uit promotieonderzoek van klinisch psychologe Irina Georgieva van het Erasmus MC. Psychiatrische patiënten mogen wettelijk gezien alleen worden opgesloten als ze een gevaar vormen voor zichzelf of voor een ander. Georgieva ontdekte dat patiënten soms worden opgesloten, omdat ze weigeren mee te werken aan behandeling of omdat ze de regels niet opvolgen, terwijl dat officieel geen reden mag zijn voor isolatie. “In de instelling waar ik onderzoek deed, zag ik dat het bijvoorbeeld al gebeurde als een patiënt weigerde een ander shirt aan te trekken als dat vies was’’, aldus Georgieva.
Voorkeur
Georgieva vindt dat patiënten bij hun opname zelf moeten aangeven hoe ze behandeld willen worden op het moment dat ze een gevaar vormen voor zichzelf of anderen: door noodmedicatie – platspuiten in de volksmond – of door opsluiting. Volgens Georgieva geven de meeste patiënten de voorkeur aan noodmedicatie terwijl de meeste behandelaars juist denken dat dat ingrijpender is voor patiënten.
Resultaten
Een eerste kleinschalige proef met een psychiatrische intensive care unit leverde goede resultaten op. “Patiënten die op andere psychiatrische afdelingen 40 procent van hun tijd doorbrachten in isolatie, brengen er hier maar 0,1 procent van door. Een gigantisch verschil’’, aldus Georgieva. De afdeling heeft meer personeel dan reguliere afdelingen en probeert gedrag dat kan leiden tot opsluiting, te voorkomen. (ANP)