Beeld: Getty Images/iStock
Nu ontstaan door de onduidelijkheid verschillen tussen de regio’s, vertelt NZa-beleidsmedewerker Thijs Vietje in gesprek met Zorgvisie. “Doordat er nog geen beleid is, krijg je willekeur. Elke professional gaat het dan op zijn eigen manier doen. Dit levert zorgprofessionals veel stress op. Die willen zo goed mogelijk zorg leveren.”
Communicatie naar burger
“Daarnaast is aandacht nodig voor goede communicatie richting burger en patiënt/cliënt, zodat iedereen weet wat hij of zij mag verwachten”, aldus de NZa in de Stand van de Zorg 2022. De toezichthouder ziet de toegankelijkheid van de zorg steeds verder verslechteren. Het aantal zorgwekkende gesprekken tijdens werkbezoeken neemt toe en zorgaanbieders luiden herhaaldelijk de noodklok.
Toegang flink onder druk
De toezichthouder verwijst naar meerdere momenten waarop de toegang tot de zorg in sommige regio’s flink onder druk kwam. Zo ontstond een flink tekort aan klinisch specialistische ggz in Amsterdam toen meerdere regiebehandelaren plotseling gelijktijdig hun arbeidsovereenkomst opzeiden. “Dit laat zien hoe kwetsbaar het evenwicht is en hoe snel een situatie van plotselinge schaarste kan ontstaan.”
Harde tweedeling
De toezichthouder ziet dat de zorg afstevent op een harde tweedeling, ook tussen regio’s. ‘Aan de ene kant staan dan de mensen voor wie de zorg nog steeds beschikbaar is, omdat zij de weg kennen en over voldoende middelen beschikken. Aan de andere kant de mensen die niet over voldoende middelen beschikken en de weg niet kennen.’ Daarom moet ook nu werk worden gemaakt van passende zorg die bijdraagt aan het functioneren van mensen en niet alleen de ziekte centraal stelt.
Als onderdeel hiervan pleit de NZa voor langjarige contracten tussen zorgverzekeraars en zorgaanbieders. Ongecontracteerde zorg geeft niet genoeg garantie voor goede en verantwoorde zorg. “De kwaliteit van zorg is nu niet transparant en daarin moet verandering komen.”
Lees op Zorgvisie: Marian Kaljouw: ‘Kom nou eens met zo’n regioplan’
Het zorginfarct is een jaar geleden begonnen. In het 4e kwartaal 2021 ging Nederland als enig westeuropees land opnieuw in een lockdown, omdat de capaciteit ontoereikend was geworden, mede door het historisch hoog (all-time high, zie CBS) ziekteverzuim onder zorgverleners bij een toch al uiterst beperkte opvangcapaciteit in de ziekenhuiszorg (algemeen bekend). Het afgelopen jaar heb ik aspecten van het zorginfarct belicht op mijn website. De opvallend hoge, structurele oversterfte in Nederland is de pijnlijke ultieme uitkomstmaat van het zorginfarct.
”Dit levert zorgprofessionals veel stress op. Die willen zo goed mogelijk zorg leveren.” Dat vind ik zo mooi, dat ze ook overal achter komen. Okay het duurt wel decennia, maar er achter komen doen ze. In 1979 renden verplegenden en verzorgenden al de straat op en smeekten om meer handen aan bed. In de periode 1979-heden zien we hoe het beroep van zorgverleners steeds werder kapot werd gemaakt, dat deze mensen massaal het beroep uitrennen of de ziekte in worden gejaagd. De zorgporofessionals zijn totaal niet interessant voor machthebbers en de ”centraal staande” patienten, clienten, bewoners en ook de mantelzorgers evenmin. Mijn advies: Gewoon verder gaan met de afbraak en wel meer aplaudissreren en veren in achterste steken. Al meer dan veertig jaren wordt misbruik gemaakt van de zorgprofessionlals en het gaat maar door, tertwijl mevrouw Kaljouw toen nog voorzitter bij V&VN dappere woorden sprak: dat wij weten wat nodig is en dat heel Nederlanjd zal weten dat wij, de zorgprofessionals, er zijn. Haar dappere woorden was een mooi reclamepraatje om de boel rustig te houden en het stelde 0,0 iets voor.