Men steekt het geld hier in Azerbeidzjaan in zorgmensen en niet in machines, management of medicijnen. Dat is wennen.
Maar daarom past mijn Vier Klinieken Model perfect. Het wordt hier gesteund door gedetailleerde controle om kwaliteit en kwantiteit te borgen, helaas voorlopig nog op schrift. Kwaliteit staat hoog in het vaandel. Elke professional of manager die ik wil aantrekken, moet door een zeer lang selectieproces waarbij zelfs praktische, professionele vaardigheden worden getoetst, vertalingen, analyses, behandelingen, alles dient compromisloos state of the art te zijn.
Dit geldt ook voor de machines die wij aantrekken, het zijn de beste en duurste, met JCI-accreditatie. En daarbij is men wars van gedraai, verkeerde vriendjespolitiek of gestook. Chique.
Cultureel onderlegd
Het Azerische onderwijs is pas sinds jaren 90 op het Europese gaan lijken. Echter, de Azeri zijn veel meer cultureel, historisch en emotioneel onderlegd dan ik, maar mijn hoofdrekenen en analyseren is beter; 8,4 gedeeld door 2 gaat met de rekenmachine. Wij plagen elkaar met dit verschil.
Anders werken
De consequentie is dat zorgprofessionals anders werken dan ik gewend ben, Ze spreken met de hele familie en vaak ook nog de vrienden, want die betalen mee aan de behandeling.
Zorgbetalingen geschieden cash bij kassa’s op verschillende plekken in een ziekenhuis. Kosten zijn daardoor direct voelbaar en worden beperkt. En helaas botst dit soms met de professionele ambities van een behandelaar. “Dit onderzoek wil ik niet, is te duur.”
Anne van der Heyden
Bestuurder en zorgstrateeg
Vanuit Bakoe