De babyboom generatie schuift de derde generatie binnen. Veel mensen stappen over van een beroepsmatig werkzaam leven naar de fase waarin ze relatief gezond zijn, bij de tijd zijn en geen betaald werk meer hebben.
Een deel van deze generatie heeft zijn zaken redelijk voor elkaar. Heeft de gelegenheid gehad veel eigen keuzes te kunnen maken in hun leven. Geen oorlog, stijgende welvaart en een samenleving met veel individuele vrijheid, met tegelijkertijd een brede basis van solidair gefinancierde voorzieningen. Hoe trekken ze de manier van leven, van denken en van handelen in de nieuwe levensfase door? Dit is een klemmende vraag.
Jezelf bedruipen
Het is minimaal noodzakelijk dat zij zich zoveel mogelijk zelf bedruipen en het beroep op collectief gefinancierde zaken en arbeidskracht zo klein mogelijk houden. Maar dat is niet genoeg. De derde generatie kan niet op de luie krent gaan zitten, de samenleving heeft hen nodig. Ik heb al eerder in mijn blogs betoogd dat het zitten op de luie krent in alle opzichten slecht is. Je wordt er eerder ziek van, je kwaliteit van leven wordt minder en je gaat eerder dood. Het zou dus tegengesteld zijn aan het eigen belang. Daar komt bij dat er ook een samenlevingsbelang mee gediend is wanneer de derde generatie naar vermogen blijft bijdragen. Die druk moet rust op de schouders van de derde generatie en strekt zich verder uit tot en met de 40’ers van nu.
Illustraties
Mijn beeld is dat er veel babyboomers onder de Skipr-lezers zijn. Ik spreek hen aan. Een paar illustrerende thema waar ik hen een taak geef.
- Woning. Het huis waarin je woont. Je moet je ervan bewust zijn dat de fysieke ongemakken waarschijnlijk toenemen de komende jaren. Zorg ervoor dat je dan langer zelfstandig voort kunt wanneer je in een handig huis woont. De regel is dat je iemand oud vindt die vijftien jaar ouder is dan jij. Als je 60 jaar bent is 75 jaar wel oud. Als je 70 jaar bent, dan is 85 echt wel oud. Gevaar hiervan is dat je niet op tijd maatregelen treft, niet op tijd verhuist of de woning aanpast. Laat dat niet gebeuren.
- Sociale contacten. Onderhoud je sociale contacten. Investeer daarin. Veel ouderen zijn eenzaam. Door af te wachten en te hopen dat het jou niet treft voorkom je het niet. Het vraagt een actieve opstelling. Bewezen is dat actief zijn je gezondheid bevordert en je leven verlengt. Een wandelclub is zo gek nog niet: je beweegt en je ontmoet mensen. Eenzaamheid bestrijd je beter door je zelf beschikbaar te stellen voor hulp en dienstverlening aan anderen dan te wachten of de Zonnebloem jou een keer ontdekt. Dat brengt me naar:
- Sociale verantwoordelijkheid. Hup de deur uit, betekenis hebben voor anderen. Er is een vierde generatie. Ouderen die zorg en ondersteuning behoeven, maar nog echt graag deel van de samenleving willen uitmaken. We kunnen de verantwoordelijkheid voor de bekommernis met de vierde generaties niet neerleggen bij de tweede generatie. Die heeft zijn handen vol. De babyboomers zijn aan de beurt. In het belang van volk en vaderland, en -echt waar- vooral ook in het belang van henzelf.
- Zelf betalen. Als je nu nog iets te sparen hebt, ondanks afstempelende pensioenfondsen, doe dat. Als je van zorg of ondersteuning afhankelijk wordt wil je zo lang mogelijk buiten het officiële circuit om je eigen zaken regelen. Natuurlijk koop je de rollator het liefst zelf als je die 80 euro betalen kunt. Bij de kringloop en op marktplaats zijn ze nog veel goedkoper. Daar ga je geen formulieren voor invullen, wachten of er een indicatie komt, afhankelijk zijn van de leverancier die de zorgverzekering koos. En voor de handgrepen in de badkamer dan zeker weer andere formulieren, een andere indicatiesteller, nl. van de gemeente en vervolgens een andere leverancier. Zelf regelen en actief blijven is de opdracht. Bovendien draag je er aan bij dat we dit soort zaken collectief kunnen blijven financieren voor hen die het niet kunnen betalen.
- Dokteren. Zo langzamerhand kom je wat vaker voor een dingetje bij de huisarts of de fysiotherapeut. Nu moet je al oefenen in het nemen en houden van eigen regie. Je opstellen als een volwaardig gesprekspartner voor de dokter. Jezelf goed (laten) informeren en mee afwegen wat er wel en niet gebeurt. Dat zal de komende 20 jaar steeds belangrijker voor je worden.
Het Zwitserlevengevoel
Je leven na je 65ste jaar moet er anders uitzien dan waartoe Zwitserleven je wil verleiden. Namelijk gezonder, kwalitatief beter en langer.
Wim van Minnen