Het woord waardering komt aan de mediationtafel van een arbeidsmediator überhaupt vaak ter sprake. Zo ook bij een arbeidsmediator in de gezondheidszorg. Het gaat daarbij niet alleen om het applaus door politici en burgers op straat zoals we dat dit voorjaar zagen. Ik constateer dat de gewone waardering tussen zorgprofessionals onderling een zwakke schakel is in de samenwerkingsrelaties.
Verschillende werkrelaties
Ik heb het bijvoorbeeld over de volgende relaties: professionals van hetzelfde vak onderling maar zeker ook: arts – verpleegkundige, verpleegkundige – facilitair zorg medewerker, schoonmakers – artsen, onderzoekers onderling, staflid – arts in opleiding, etcetera.
Startpunt: interesse in de ander
Het uiten van waardering start met interesse in de ander. Stel jezelf eens de eenvoudige vragen: Wie groet jij op de gang? Door wie vind jij het leuk om gegroet te worden of even kort aangesproken te worden? En voor wie kan jij eenzelfde soort persoon zijn? Wat betekent interesse in jou als persoon voor jou? Wanneer zou het je lukken interesse te tonen in iemand die je gister wellicht nog niet eens is opgevallen?
Elke dag een nieuwe mogelijkheid
Werkcultuur, onderlinge relaties en inclusie vormen we zelf. Elke dag is een nieuwe mogelijkheid om te starten met het tonen van interesse en uiten van waardering.
Madzy Maljaars Arbeidsmediator bij het Erasmus MC en Maljaars Mediation
Wat een mooi artikel. Dit is precies wat ik onze cultuur wil aangeven. De spijker op zijn kop wat mij betreft.
De spijker op zijn kop. Mooi artikel.
Waardering is een onderschatte waarde op de werkvloer; elke medewerker heeft behoefte aan bevestiging en wil dat hij/zij ‘ ertoe doet’ op het werk.
Een leuk artikel wat aanzet tot nadenken. Waarderen begint bij jezelf en is dus ook best snel te beïnvloeden. Kijk eens om naar een ander, geef eens een compliment en groet je collegas kleine moeite groot effect.
Ook ik ben diep onder de indruk wat naasten, respijtzorgers, verzorgenden, verpleegkundigen, artsen en alle medewerkers die deze mensen hebben ondersteund, hebben gepresteerd. Daarover geen enkele twijfel.
Maar het psychologistisch hineininterpretieren van Ms. Winfrey met behulp van de vraag “Was that okay? ” stuit me tegen de borst.
Het verlangen naar waardering, schuilt vast wel in ons allen, maar de vraag “Was that okay? verwijst niet in alle gevallen eenduidig naar zo’n verlangen van de geïnterviewde. In een interactie tussen interviewer en geïnterviewde kan ook een rol spelen dat de geïnterviewde zich graag dienstbaar opstelt richting interviewer en met dit zinnetje niets anders bedoelt dan “Was that okay for you/ for your purpose?”.
De voorbeelden die in de paragraaf onder het kopje ‘interesse in de ander’ worden genoemd, zijn eerder vragen naar interesses die in het innerlijk van het individu leven, dan van interesses in de ander. In die zin is het schrijven consistent opgebouwd – ondanks het psychologisme van de koude grond.