Uit een onderzoek in opdracht van het Leger des Heils blijkt dat bijna de helft van de daklozen geen zorgverzekering heeft. Daarmee hebben deze veelal verwarde mensen geen toegang tot de huisarts, die hen dus ook niet kan doorverwijzen naar gespecialiseerde geestelijke gezondheidszorg.
De opstellers van het onderzoek concluderen dat met name het tekortschieten van de signalering, de toeleiding en toegang tot zorg, behandeling en ondersteuning ten grondslag liggen aan dakloosheid. Omdat deze mensen door het ontbreken van een zorgverzekering geen toegang hebben tot de zorg, zijn zij aangewezen op gedwongen opnames in de ggz of spoedhulp van ziekenhuizen bij acute levensbedreigende ziekten. “Deze situatie zorgt voor onnodig hoge zorgkosten en een uiteindelijk pover resultaat, omdat mogelijkheden voor preventie en nazorg, die goedkoper zijn, niet worden benut”, stelt Federatie Opvang, de koepelorganisatie waar het Leger des Heils onder valt.
Uit het onderzoek blijkt dat 94 procent van de daklozen een psychiatrische stoornis, verstandelijke beperkingen of een combinatie daarvan heeft. Verslaving is de meest voorkomende psychiatrische stoornis onder daklozen (67 procent). Voor deze groep mensen is de laagdrempelige opvang volgens het Leger des Heils vaak nog de enige plek waar ze terecht kunnen. Het Leger des Heils kan en wil in samenwerking met ministeries, de Vereniging Nederlandse Gemeenten en ketenpartners “de maatschappelijke teloorgang” van deze groep verwarde mensen voorkomen en oplossen.
Conflicten
Het rapport is een beeldvormend onderzoek onder 108 dak- en thuislozen in de laagdrempelige opvang. Het onderzoek is uitgevoerd op de locaties voor de laagdrempelige opvang van het Leger des Heils in twee grote steden in Limburg en Zuid-Holland. Niet alleen hebben de daklozen uit het onderzoek amper toegang tot zorg, ook blijkt hun sociale netwerk zwak te zijn. 89 Procent van hen is alleenstaand, de helft heeft conflicten met familie of vrienden. Tweederde heeft nog één of twee informele helpers, 30 procent heeft helemaal geen informeel steunsysteem meer.