Als zorgorganisaties stellen we onze cliënten centraal. Althans, dat zeggen we. Maar doen we dat ook? Want ondertussen willen we ook heel graag de eigen organisatie en onze medewerkers beschermen. In het huidige zorglandschap staan deze belangen soms op gespannen voet met elkaar.
Hoe breken we bestaande beschermingsmechanismen dan toch af om samen met andere partijen een zorgnetwerk te vormen dat de cliënt écht centraal stelt? Door met kleine stapjes te beginnen. Ook helpt het om af en toe in de schoenen van de patiënt te staan. Dat heb ik het afgelopen half jaar veelvuldig gedaan. Ik was zelf geen patiënt, maar ‘de vrouw van’. Tijdens onze reis door de medische molen dacht ik vaak: ‘Waar zijn we in verzeild geraakt?’. En dat terwijl onze belevenissen voor onze behandelaars waarschijnlijk niet heel uitzonderlijk waren en voor veel andere patiënten en betrokkenen herkenbaar zijn.
Sommige zaken die mij als vrouw van een patiënt verbaasden, waren voor mij als professional bijna begrijpelijk. En daardoor confronterend. Toen mijn man met drie verschillende medische problemen kampte, werd hij op drie verschillende afdelingen geholpen. Dat waren drie afzonderlijke werelden binnen één ziekenhuis. Nauwelijks op elkaar afgestemd. Bezig de eigen processen en geldstromen te bewaken. Ik kreeg bijvoorbeeld de indruk dat de ene afdeling liever had dat een andere afdeling heel dure medicijnen betaalde, dan dat de afdeling zelf ruimte maakte in het OK-schema, waardoor de medicijnen mogelijk niet meer nodig waren.
Gescheiden
Dit speelt ook bij Attent. De intramurale sector is van oudsher gescheiden van de extramurale sector, wat weer apart loopt van particuliere geldstromen. In het belang van de patiënt werken we meer samen, ook met externe partijen. Maar tegelijkertijd hechten we aan oude rollen en taakverdelingen, om de zorg voor bestaande cliënten en onze positie en die van onze medewerkers in stand te houden.
Hoe kunnen we het protectionisme loslaten, de schotten opheffen en ons als een netwerk richten op de behoeften van de patiënt? Dat is de ultieme uitdaging. Een transitie die we in gang hebben gezet, maar niet van vandaag op morgen kunnen voltooien.
Ieder stapje in de juiste richting is er één. Zo werkt Attent sinds kort samen met Wondzorg Arnhem. We gebruiken de specifieke expertise van deze gespecialiseerde verpleegkundigen zodat patiënten thuis of op onze zorglocaties de beste wondzorg kunnen ontvangen. Ook als dat betekent dat onze medewerkers een stapje opzij moeten doen. Voor de patiënt kan dit betekenen dat hij in een van onze zorglocaties kan verblijven in plaats van in het ziekenhuis, of juist eerder naar huis kan.
Eerste stap
Zo werken we aan onze ambitie om een netwerkorganisatie te worden. Een netwerk waarbij taken en expertises elkaar soms overlappen. En dan moet je soms geven en kun je soms nemen. Het zal nog even duren voordat alle schotten zijn afgebroken, maar zoals de Chinese filosoof Lao Tse zei: ‘Een tocht van 1000 mijl moet beginnen met een eerste stap’.