“Wat zou je liever zijn: doof of blind? vroegen wij vroeger aan elkaar;
wat krijg je liever: ontslag of een muizenloontje, is heden ten dage de vraag”
Dit is de mooie en trieste opening is van een gedicht van de Haarlemse stadsdichter Silvia Hubers. Zij schreef deze voor de protesterende thuiszorgmedewerkers van Viva! Zorggroep.
Mes op de keel
De zorginstelling met de vrolijke naam (en uitroepteken), zette in januari het mes op de keel van haar thuishulpen die in schaal 15 zitten en 13,60 euro bruto per uur verdienen. Wanneer deze groot verdieners niet 20 tot 30 procent van hun salaris inleveren, is het voortbestaan van deze Kennemerlandse zorginstelling in het geding.
Loonoffer
Hoe gek kun je het hebben, is de reactie van Hubers en van vele mensen. Maar iedereen die de thuiszorg kent, weet dat dit niet de eerste keer is dat juist het slechts betaalde beroep in de zorg om een loonoffer wordt gevraagd. Wegkijken, dat doen de meeste bestuurders – dan wel in het College van B enW, dan wel van de zorginstellingen, dan wel op het ministerie. En door dat wegkijken vindt de uitholling van de thuiszorg overal plaats.
Protest
Maar nu zetten de vrouwen in Haarlem, Velsen en Heemskerk een streep. Tot hier en niet verder. Al maanden protesteren ze tegen de absurde keuze tussen ontslag of loonsverlaging. Al maanden slaat Viva!, inclusief de OR, de deur in het gezicht van deze hardwerkende vrouwen dicht.
Staken
En nu staken ze. Voor de tweede dag. Vorige week trapten ze af en vandaag gaan ze door. Deze dappere vrouwen verdienen onze steun. De steun van alle wegkijkers tot nu toe. Want stel je eens de vraag wie er in de toekomst voor jóú zorgt?
Ik sluit af met de afsluitende woorden van de Haarlemse stadsdichter:
“Wat denken wij dat zij gaat kiezen?
Is zij liever kaal of grijs?
Arm of gebrekkig?
Ongelukkig of depressief?
Wil ze 80% of niets?
Ik vraag ook iets, aan de dames, heren die beslissen. Mensen, wat – is – dit – nu – voor – een – vraag?!”
Renske Leijten